Εσείς διαβάσατε το διήγημα "35 βαθμοί Κελσίου" του Δημήτριου Ευστρατίου; Μοιραστείτε τις εντυπώσεις σας με όλους και αλληλεπιδράστε με άλλους αναγνώστες που λάτρεψαν το συγκεκριμένο διήγημα.
Το διήγημα συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων με τίτλο "Κάθε λεπτό μετράει".
Διαβάστε τη συνέντευξη που έδωσε ο συγγραφέας για το διήγημα στο Lovebooks.gr εδώ
Το διήγημα "35 βαθμοί Κελσίου" ήταν από τα καλύτερα διηγήματα του βιβλίου "Κάθε λεπτό μετράει". Ο συγγραφέας με έναν αριστοτεχνικό τρόπο μέσα από μια όμορφη ιστορία θέτει μπροστά στον αναγνώστη τον εκπληκτικό κόσμο της φυσικής: κβαντική φυσική, παράλληλο σύμπαν, διατάραξη του γραμμικού χωροχρονικού συνεχούς... Ένα συναρπαστικό διήγημα που ίσως αλλάξει τον τρόπο που βλέπετε τη ζωή και τον χωροχρόνο! Συγχαρητήρια στον συγγραφέα!
Κατά την άποψή μου, το καλύτερο από τα διηγήματα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο "Κάθε λεπτό μετράει" ήταν το διήγημα "35 βαθμοί Κελσίου".
Το συμπέρασμά μου από την ανάγνωση του συγκεκριμένου διηγήματος είναι: Τελικά, αυτό που ορίζει τον χρόνο είναι η "Έλενα", η σταθερά που έχει καθένας στην καρδιά του (στον αληθινό εγκέφαλο), για να δίνει νόημα στη ζωή του. Ο χρόνος είναι μια απολύτως προσωπική εμπειρία.
Θα ήθελα να θέσω και δύο ερωτήσεις στον συγγραφέα του διηγήματος "35 βαθμοί Κελσίου":
1) Μήπως ο χρόνος είναι μια κατάσταση του νου που διαμορφώνεται από την αλληλουχία των πληροφοριών, καθώς καταχωρούνται στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου;
2) Κι αν η ζωή είναι ένα όνειρο, μήπως ζούμε σε επάλληλους κύκλους διαβαθμισμένης συνειδητότητας;
Σε ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο και τις στοχαστικές σου ερωτήσεις. Είναι βαθιά συγκινητικό να βλέπει κανείς το έργο του να γίνεται αφορμή για ουσιαστική σκέψη και εσωτερικό διάλογο.
Μήπως ο χρόνος είναι μια κατάσταση του νου που διαμορφώνεται από την αλληλουχία των πληροφοριών, καθώς καταχωρούνται στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου;
Ναι, πιστεύω ότι έχεις ακουμπήσει την καρδιά του ζητήματος. Ο χρόνος, τουλάχιστον όπως τον αντιλαμβανόμαστε, είναι σε μεγάλο βαθμό μια εγκεφαλική κατασκευή, μια νευρωνική "παράσταση". Η σειρά με την οποία το μυαλό μας καταχωρεί εμπειρίες δημιουργεί την ψευδαίσθηση της γραμμικότητας. Αν αυτό το μοτίβο καταρρεύσει —αν για λίγο νιώσουμε ότι κάτι «έρχεται από το μέλλον» ή ότι η μνήμη ανακαλεί κάτι που δεν ζήσαμε ακόμη— τότε ο χρόνος παύει να είναι σταθερός. Γίνεται ελαστικός. Προσωπικός. Όπως συνέβη και στον Μάκη.
Κι αν η ζωή είναι ένα όνειρο, μήπως ζούμε σε επάλληλους κύκλους διαβαθμισμένης συνειδητότητας;
Η ερώτηση αυτή με συγκλονίζει. Αν η ζωή είναι όνειρο, τότε κάθε στιγμή συνείδησης είναι και μια «αφύπνιση» σε ένα νέο επίπεδο — όπως τα όνειρα μέσα στα όνειρα του Borges ή οι πολυεπίπεδες πραγματικότητες στον κινηματογράφο του Nolan. Δεν μπορώ να σου δώσω μια καθαρή απάντηση — και ίσως δεν υπάρχει. Αλλά πιστεύω ότι η «Έλενα» του καθενός λειτουργεί ακριβώς έτσι: σαν ένα συμβολικό σοκ που σε βγάζει από τον έναν κύκλο συνείδησης και σε ωθεί να πας βαθύτερα. Ίσως εκεί να ξεκινά η αληθινή ζωή. Ή το πιο αληθινό όνειρο.
Σε ευχαριστώ και εγώ για την απάντηση σου, που συνεχίζει με ενδιαφέρον την προβληματική που αναδύεται από το διήγημα.
Σ' ένα κβαντικό κόσμο, ας παραμένουν τα γραπτά μας μια μικρή αίσθηση αλαζονείας να αποτυπώσουν την Αλήθεια μας.