Εσείς διαβάσατε το διήγημα "Μια πόζα ακόμα, μπαμπά" του Βασίλη Κόντα; Μοιραστείτε τις εντυπώσεις σας με όλους και αλληλεπιδράστε με άλλους αναγνώστες που λάτρεψαν το συγκεκριμένο διήγημα.
Το διήγημα συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων με τίτλο "Κάθε λεπτό μετράει".
Διαβάστε τη συνέντευξη που έδωσε ο συγγραφέας για το διήγημα στο Lovebooks.gr εδώ
Ευχαριστώ επίσης για την απάντηση σας. Αν και λόγω χαρακτήρα ποτέ δεν αγάπησα τη λέξη "μονόδρομος", συμφωνώ στην ουσία του σκεπτικού σας. Εύχομαι η Μούσα να συνεχίσει να σας σιγοψιθυρίζει ιστορίες.
Σας ευχαριστώ για τα σχόλια και τις ευχές σας. Με τη λέξη "μονόδρομος" θέλω να εκφράσω την πεποίθηση πως η ζωή του καθενός ακολουθεί ένα μονοπάτι. Όποιες και να είναι οι επιλογές μας η τελική διαδρομή είναι μία. Αυτό που συνηθίζω να παραθέτω στις συναναστροφές μου είναι η θεωρία ότι όλα μοιάζουν να είναι "τυχαία προκαθορισμένα" σε αυτό τον αέναο κύκλο της ζωής.
Θα ήθελα να θέσω μια ερώτηση στον συγγραφέα του διηγήματος.
Πολλές φορές το παρελθόν είναι μια άγκυρα που καταδυναστεύει το μέλλον μας. Εφόσον "είναι τελικά η ζωή μας φωτογραφίες της μνήμης", πόσο έτοιμος είναι ο ήρωας της ιστορίας, όπως και ο καθημερινός άνθρωπος, να κάνει τις αλλαγές που επιθυμεί στη ζωή του; Μήπως ένα σοκαριστικό γεγονός, μια Νέμεσις, όπως εμφανίζεται στο τέλος του διηγήματος σας, είναι ο μόνος τρόπος για να λυτρωθεί κάποιος από τις επιλογές του παρελθόντος, να θεραπεύσει την ενοχή;
Ευχαριστώ για την ερώτηση σας. Πιστευτώ πως η μνήμη, αυτή η έμφυτη ανθρώπινη λειτουργία, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό μαζί με το ένστικτο τις αποφάσεις μας για την υπόλοιπη ζωή. Μια αλληλουχία εικόνων πολλές από τις οποίες θα θέλαμε να είχαμε αλλάξει ή να μην υπήρχαν καν. Όμως η ζωή, σε αυτό το σύμπαν τουλάχιστον, φαίνεται να είναι μονόδρομος. Αυτες οι στιγμές μπορούν να μας ωθήσουν στα άκρα, μπορεί όμως με μια πιο λογική προσέγγιση ξαφνικά να μας αλλάξουν εσωτερικά προς το καλύτερο. Μια πιο θετική φιλοσοφική προσέγγιση όλων των ανησυχιών που ταλαιπωρούν το σύγχρονο άνθρωπο είναι ένα πνευματικό βάλσαμο. Όσο νωρίτερα κάνουμε την αυτογνωσία και την αυτοκριτική, τόσο πιο εύκολα θα βρούμε το χαμένο δρόμο μας. Ας γίνουμε εμείς αυτοί που θα απαλύνουν τις ενοχές, κάνοντας κάτι ακόμα καλύτερο από αυτό που θα θέλαμε να μας κάνουν. Κυρίως όταν πρόκειται για τα παιδιά.