Πείτε μας κι εσείς τη δική σας άποψη!
Τι είναι πιο σημαντικό σε ένα βιβλίο; Η πλοκή ή η λογοτεχνική γραφή;
Σίγουρα το καλύτερο είναι να υπάρχει ο ιδανικός συνδυασμός αυτών των δύο παραγόντων, αλλά αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα σε ένα βιβλίο με μια απίστευτη πλοκή και σε ένα βιβλίο με απλή πλοκή αλλά περίτεχνη λογοτεχνική γραφή, ποιο βιβλίο θα ξεχώριζε στη δική σας προτίμηση;
Πείτε μας τη δική σας άποψη επιλέγοντας την απάντηση που ταιριάζει σε εσάς ως αναγνώστη.
Δεν σας αρκεί απλώς να επιλέξετε την απάντηση που σας εκφράζει περισσότερο, αλλά θέλετε να μοιραστείτε εκτενέστερα την άποψή σας για το θέμα με την ομάδα φιλαναγνωσίας μας;
Γράψτε την άποψή σας, αφήνοντας το δικό σας σχόλιο σε αυτό το άρθρο και ας ξεκινήσει η συζήτηση!
Καλή και άγια μια ενδιαφέρουσα πλοκή, όμως οσο μεγαλώνω αναζητώ όλο και περισσότερο βιβλία που να μιλάνε στην ψυχή. Και αυτό συνήθως το βρίσκω σε έργα που συνδυάζουν καλή λογοτεχνική γραφή και ουσία. Κοινώς, το βιβλίο να έχει κάτι να πει και να το λέει και με καλό τρόπο.
Θα απαντήσω ως αναγνώστης κι όχι ως συγγραφέας. Πιστεύω πως, είναι ανάλογα με το τι πραγματεύεται η ιστορία του βιβλίου. Αν το αφήγημα καταπιάνεται με μια «ρηχή» και«καθημερινή» πεπατημένη (κορίτσι γνωρίζει αγόρι/ερωτεύονται/ξεπερνούν, ή όχι, τα εμπόδια που τους ταλανίζουν), τότε, για να κινήσεις το ενδιαφέρον του αναγνώστη, αναγκαστικά, θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις τέτοια τεχνική ώστε να τον κάνεις να λαχταρά να γυρίσει σελίδα. Όταν το θέμα του βιβλίου καταπιάνεται με κάτι όχι τόσο συνηθισμένο, τότε, ο τρόπος γραφής έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Λ.χ. ο Γιάννης Μαρής, ίσως να μην είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας λογοτέχνης, αλλά, σε «έτρωγε» να γυρίσεις την καταραμένη σελίδα. Κι εδώ, θα ρίξω στο τραπέζι μια βαριάντα. Όλα καλά όταν το βιβλίο είναι ελληνικό. Αν είναι ξενόγλωσσο, δε θα πρέπει η μεταφορά εκτός της μητρικής γλώσσας, να πλησιάζει, τόσο ώστε να εφάπτεται, στο κείμενο· τον τρόπο γραφής· το συναίσθημα που θέλει να προκαλέσει· τα βιώματα· του συγγραφέα; Τις προάλλες έπεσε στα χέρια μου ένα μεταφρασμένο μυθιστόρημα, παιδικής λογοτεχνίας. Ενώ η ιστορία ήταν καλή, η μετάφραση κι ο τρόπος απόδοσης της γραφής με έκαναν να κλείσω το βιβλίο στο τρίτο κεφάλαιο. Συνεπώς, όσο δυνατή και να είναι η πλοκή, όποιο λογοτεχνικό ύφος/γλώσσα και να χρησιμοποιεί ο δύσμοιρος συγγραφέας, ίσως, τελικά, να μην είναι τα μοναδικά «σημαντικά εργαλεία» που κρίνουν ένα βιβλίο. Εάν υπήρχε μια τρίτη εναλλακτική στη δημοσκόπηση όπου θα έγραφε: «Όλα και τίποτα» να είστε σίγουροι, εκείνη θα κλίκαρα.
Σίγουρα ένα βιβλίο για να χαρακτηριστεί αριστούργημα πρέπει να συνδυάζει τη λογοτεχνική γραφή με μια ενδιαφέρουσα και εντυπωσιακή πλοκή που θα αγγίξει το αναγνωστικό κοινό. Όμως, αν κάποιος καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε ένα βιβλίο με μια κοινότυπη πλοκή αλλά εξαιρετική λογοτεχνική γραφή και σε ένα βιβλίο με μια πρωτότυπη και συναρπαστική πλοκή που έχει αποτυπωθεί με έναν απλό τρόπο στο χαρτί, πιστεύω ότι οι περισσότεροι θα επέλεγαν το βιβλίο με την πλοκή που ξεχωρίζει γιατί αυτό μπορεί να τους ταξιδέψει σε ένα κόσμο πέρα από τα συνηθισμένα και να τους μεταδώσει σημαντικά μηνύματα που ίσως τους αλλάξουν τη ζωή.
Η ιστορία ενός βιβλίου είναι απόλυτα συνυφασμένη με την πλοκή της! Όσο όμορφη λογοτεχνική γραφή κι αν έχει κάποιος για να αφηγηθεί μια κοινότυπη ιστορία, όσο λογοτεχνικά κι αν την αποτυπώσει στο χαρτί, δεν θα μπορέσει να αγγίξει την καρδιά των αναγνωστών μόνο με τη λογοτεχνική γραφή του. Όμως, ένα βιβλίο που ξεχωρίζει για τη συναρπαστική ή ενδιαφέρουσα πλοκή του θα κερδίσει τον αναγνώστη μέσα από τα νοήματά της, μέσα από τα μηνύματα που ο συγγραφέας και η ιστορία έχουν να μοιραστούν με το αναγνωστικό κοινό. Ακόμη κι αν ο συγγραφέας δεν διαθέτει μια εξέχουσα λογοτεχνική γραφή, η ξεχωριστή ιστορία που θα αφηγηθεί είναι εκείνη που θα κάνει τους αναγνώστες να λατρέψουν το βιβλίο του.
Σαφώς και όλοι επιθυμούν ένα συνδυασμό και των δύο σε μια ιστορία. Μα, προσωπικά, αν ήταν να επιλέξω οπωσδήποτε ένα από τα δύο χαρακτηριστικά μιας διήγησης, θα προτιμούσα τη λογοτεχνική γραφή.
Η πλοκή αναφέρεται κυρίως στο θυμικό του αναγνώστη, φιλτράρει μέσα από τη λογική του την ιστορία, ίσως στην καλύτερη εκδοχή συνδιαλέγεται με τον συγγραφέα, αναζητώντας την προοπτική της εξέλιξης.
Όμως, αν η πλοκή αναφέρεται στο θυμικό του αναγνώστη, η ωραία λογοτεχνική γραφή μπορεί ν’ ανοίξει την καρδιά του…
Η δύναμη των λέξεων είναι ένας κόσμος γεμάτος συναισθήματα και ο συγγραφέας που ξέρει να τις χειρίζεται, ένας ψυχοερμηνευτής του ανθρώπινου πάθους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Αττική τραγωδία στα πρώιμα στάδιά της. Όλοι οι θεατές γνώριζαν την πλοκή του έργου, παρ'όλα αυτά η δύναμη του λόγου, η δύναμη της ερμηνείας, επιβάλλονταν στο κοινό με ένα τρόπο καθηλωτικό και καλλιεργούσε το ήθος και την αρετή, που ήταν οι κύριοι πυλώνες της κοινωνικής ζωής.
Όσο κι αν αγαπάμε την πλοκή μιας ιστορίας, ο τρόπος που θα ειπωθεί αυτή, είναι το ακαταμάχητο κριτήριο της ποιότητας της.