Πείτε μας τη δική σας άποψη!
Η λογοτεχνική γραφή είναι έμφυτο ταλέντο ή διδάσκεται;
Σίγουρα υπάρχουν πολλά σεμινάρια δημιουργικής γραφής που μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος για να βελτιώσει τον τρόπο γραφής του. Όμως, πιστεύετε ότι η αριστουργηματική λογοτεχνική γραφή αποτελεί ένα έμφυτο ταλέντο ή μπορεί να διδαχθεί; Μήπως τα λογοτεχνικά αριστουργήματα τελικά πηγάζουν από ένα συγγραφέα που τολμά να αποτυπώνει στο χαρτί όσα άγγιξαν τη δική του καρδιά; Μήπως για να γράψει κάποιος ένα αριστούργημα, χρειάζεται να ελευθερωθεί από τους προσωπικούς περιορισμούς του, να εκφραστεί ελεύθερα στο χαρτί και να αξιοποιήσει ταυτόχρονα λογοτεχνικές τεχνικές που θα απογειώσουν το λόγο του;
Πείτε μας τη δική σας άποψη επιλέγοντας την απάντηση που εκφράζει εσάς.
Δεν σας αρκεί απλώς να επιλέξετε την απάντηση που σας εκφράζει περισσότερο, αλλά θέλετε να μοιραστείτε εκτενέστερα την άποψή σας για το θέμα με την ομάδα φιλαναγνωσίας μας;
Γράψτε την άποψή σας, αφήνοντας το δικό σας σχόλιο σε αυτό το άρθρο και ας ξεκινήσει η συζήτηση!
Σε εμάς, τους κιθαρίστες, υπάρχει ένα ρητό. Όποιος δε μπορεί να παίξει, διδάσκει. Πιστεύω πως, η ερώτηση αυτοαναιρείται. Αν είναι ταλέντο, τότε, το καλλιεργείς, ή, απλά, το αφήνεις στη μοίρα του. Με αποτέλεσμα να μαραθεί. Αν δεν είναι ταλέντο, τότε, μιλάμε για κάτι επίκτητο. Συνεπώς, διδάξιμο. Αλλά, ακόμα κι αν τοποθετήσεις μηχανή Πόρσε σε ένα 2CV, 2CV θα παραμείνει. Μολονότι ταχύτερο, θα είναι επισφαλές. Άρα, πρέπει να υπάρχει μια σχετική υποδομή. Δυνατότερο σασί. Ισχυρότερα φρένα. Αερόσακοι που σου προσφέρουν ασφάλεια, κ.ο.κ. … Εργαλεία που δεν μπορεί να «σηκώσει» το αμάξωμα εκείνου του μικρού αυτοκινήτου. Γιατί; Γιατί δεν είναι φτιαγμένο για εκείνον τον σκοπό. Φυσικά, αν κάποιος ποθεί να γράψει δέκα αράδες προσδοκώντας να αγγίξει κάποιες ψυχές, υπάρχουν μυριάδες τρόποι να το πράξει. Με μεγάλη επιτυχία, μάλιστα. Αλλά, για κάποιον με ταλέντο, ο προορισμός προς την ίδια κατεύθυνση, μπορεί να επιτευχθεί με λιγότερα «βήματα». Πάντως, δε νομίζω ότι μπορεί να διδαχθεί η λογοτεχνική γραφή. Πάντοτε θα παραμένει «τύποις». Βούτυρο Κερκύρας Vs Μαργαρίνη. Εξάλλου, αν μπορούσε, όλοι μας θα χάναμε από την Α.Ι.
Γιατί γράφει ένας συγγραφέας; Αναζητώντας τη δόξα; Για το ταπεινό κίνητρο του βιοπορισμού; Για να εκφράσει ιδέες που πηγάζουν από μέσα του;
Δεν υπάρχει αθέμιτος σκοπός για κάποιον που ενδιαφέρεται να εκφραστεί με τον γραπτό του λόγο, για κάποιον που επιθυμεί να αποκτήσει αναγνωστικό κοινό σεβόμενος την εργασία του.
Μα, η κορωνίδα της συγγραφικής ανάγκης, αυτή που μπορεί να οδηγήσει σε αριστουργηματικά γραπτά είναι όταν την πένα του συγγραφέα την οδηγεί η επιθυμία να θεραπεύσει τον εαυτό του... Ίσως μόνο τότε μπορεί να επικοινωνήσει με τη Μούσα που καρτερά στις ανθρώπινες ψυχές, για να εκφράσει μέσα από ένα μοναδικό άνθρωπο, αυτό που αφορά τους πολλούς. Και σε αυτήν την περίπτωση δεν γράφει ο συγγραφέας το πόνημά του, αλλά μετουσιώνει στο χαρτί εκείνο που του απαγγέλει το ανεκδήλωτο μέρος της ψυχής του.
Ο καλός συγγραφέας δεν είναι μόνο ένας τεχνίτης του λόγου, αλλά ένας ταχυδρόμος ιδεών που του δόθηκαν. Καίνε την ψυχή του αυτές οι ιδέες, ώσπου να γίνουν, τελικά, βιβλίο.
Αν θέλεις, λοιπόν, να γίνεις καλός συγγραφέας, δεν αρκεί απλώς να μάθεις την τέχνη της γραφής, αλλά να βρεις τον τρόπο να επικοινωνείς με τη Μούσα. Και έτσι θεραπεύεσαι, θεραπεύοντας.