Οι εκδόσεις Βιβλιοπηγή ευχαριστούν όλους τους συμμετέχοντες για τα εκατοντάδες διηγήματα που μας έστειλαν στο πλαίσιο του λογοτεχνικού διαγωνισμού με τίτλο «Κάθε λεπτό μετράει». Όλα τα διηγήματα που διαβάσαμε ήταν πραγματικά αξιόλογα με ενδιαφέρουσα πλοκή και εξαιρετική λογοτεχνική γραφή.

Η επιλογή ήταν δύσκολη και οι εκδόσεις Βιβλιοπηγή αποφάσισαν ότι πολλά από τα διηγήματα που μας εστάλησαν θα έπρεπε να είναι διαθέσιμα στο αναγνωστικό κοινό. Έτσι, τα αποτελέσματά μας επιλέξαμε να είναι ανατρεπτικά και απροσδόκητα!

Η νικήτρια του λογοτεχνικού διαγωνισμού με τίτλο «Κάθε λεπτό μετράει» είναι η Σοφία Μιχαηλίδου. Συγχαρητήρια σε ένα διήγημα που ξεχώρισε αγγίζοντας την καρδιά μας!

Μπορείτε να διαβάσετε τα ολοκληρωμένα αποτελέσματα του διαγωνισμού με τους επιπλέον 16 διακριθέντες συγγραφείς εδώ!

Ας διαβάσουμε, όμως, το διήγημα της νικήτριας του διαγωνισμού!

Σοφία Μιχαηλίδου, Κάθε λεπτό μετράει

Καθόταν ήσυχη στο παγκάκι δίπλα από τη γαλανή και ήσυχη λίμνη. Ήταν τεράστια και μάζευε συχνά γύρω της πολλούς ανθρώπους στα πολύχρωμα παγκάκια που βρίσκονταν σκορπισμένα στις άκρες της. Τα μπλε μάτια της έλαμπαν από συγκίνηση κάθε φορά που κοίταζε τους κύκνους, τις γάτες, τους ανθρώπους και το ηλιοβασίλεμα. Ήταν ζωντανή και αυτό τη γέμιζε με απόλυτη ευτυχία. Άλλωστε ήξερε ότι κάποια στιγμή δεν θα μπορούσε να τα κοιτάξει όλα αυτά. Έπασχε από καρκίνο ανίατης μορφής. Ένας ψηλός κύριος, λίγα μέτρα πιο κάτω, κρατούσε ένα βιβλίο και διάβαζε όταν πρόσεξε την όμορφη και λαμπερή γυναικεία παρουσία στο παγκάκι. Ντρεπόταν, όμως, να της μιλήσει και να της πει πόσο του άρεσε.

Στο ίδιο πάρκο καθόταν μια μητέρα που κοίταζε το κινητό της, ενώ το παιδί της έπαιζε μόνο του με τις πάπιες που υπήρχαν εκεί. Κάθε φορά που πήγαινε να πάρει ένα ζαχαρωτό από το σακουλάκι που κρατούσε η μητέρα του, την παρακαλούσε να παίξει μαζί του, εκείνη όμως συνέχιζε να κοιτάει το κινητό της, χάνοντας αυτές τις μοναδικές ευχάριστες στιγμές με το παιδί της. Ήταν ευτυχισμένο που έτρεχε και έπαιζε. Δεν χρειάζεται κανείς πολλά άλλωστε για να διασκεδάσει και να γίνει χαρούμενος. Πολλές φορές τα απλά είναι αυτά που περιέχουν μέσα τους γνήσια ευτυχία.

Απέναντι από το παιδί που έπαιζε, ένας καλοντυμένος και νεαρός άντρας καθώς περπατούσε νευρικά μέσα από το μονοπάτι που οδηγούσε προς τη γέφυρα, φώναζε δυνατά κι έβριζε συνέχεια. Είχε πρόβλημα με την επιχείρησή του, γιατί ένας υπάλληλός του έκανε ένα τρομερό λάθος με τα λογιστικά βιβλία, το οποίο κόστισε όλη τη -μέχρι τότε- επιτυχία της επιχείρησης του άντρα. Ήταν πτωχός πια. Έκλαιγε με λυγμούς, κατηγορώντας διαρκώς τον υπάλληλό του στο τηλέφωνο.

Πάνω από όλους αυτούς σε ένα άσπρο, βαμβακερό και ζεστό σύννεφο καθόταν ο Χρόνος, ένας μικρός και ξανθός άγγελος που έβγαζε τέτοια λάμψη, ώστε κανείς να μην μπορεί να κοιτάξει προς τα εκεί. Αυτό κάνει πάντα. Είναι εκεί συνέχεια παρών, αλλά ταυτόχρονα γίνεται αόρατος στα μάτια του κόσμου. Κανείς από τους παρευρισκόμενους στο πάρκο δεν είχε αντιληφθεί την παρουσία του. Κρατούσε στο χέρι του το παιδί του, το Ρολόι, και κοιτούσαν μαζί το πάρκο και τους ανθρώπους.

- Μπαμπά, να σε ρωτήσω κάτι;

- Πες μου, αγάπη μου. Τι θέλεις;

- Μπαμπά, γιατί οι άνθρωποι δεν μας βλέπουν; Δεν ξέρουν ότι είμαστε εδώ; Αν φύγουμε εμείς, δεν θα υπάρχει κανείς.

- Παιδί μου, οι άνθρωποι μας θυμούνται μόνο όταν έχουν υποχρεώσεις και πρέπει να κάνουν τις δουλειές τους. Συνήθως φοβούνται να μας κοιτάξουν. Οι αλλαγές που φέρνουμε στη ζωή των ανθρώπων τους τρομάζουν κι έτσι, συνειδητά προσπαθούν να μας αγνοούν. Ξεχνούν, όμως, πως πρέπει να μας θυμούνται και να πράττουν σύμφωνα με εμάς. Είναι περίπλοκα όντα οι άνθρωποι, παιδί μου. Βλέπεις εκείνον τον άντρα; Θέλει να της πει πως του αρέσει. Ένα λεπτό παίρνει. Γιατί δεν το κάνει;

- Και πόσο είναι το ένα λεπτό, μπαμπά;

- Αρκετός χρόνος, παιδί μου, για να κάνεις ό,τι σου αρέσει. Πριν να είναι πολύ αργά.

- Τώρα χτύπα το κουδούνι, μπαμπά, όπως κάνεις κάθε φορά που ο δείκτης μου φτάνει πάλι στο 12. Πέρασε ένα λεπτό. Αλλά γιατί δεν άλλαξε κάτι με τους ανθρώπους στο πάρκο; Παραμένουν ίδιοι και δεν έχουν αλλάξει συμπεριφορές.

- Δεν συνειδητοποιούν τη δύναμη του χρόνου, μικρό μου. Κανείς δεν κατάλαβε το ένα λεπτό. Μα τι γίνεται εκεί κάτω τώρα; Παιδί μου, πρόσεχε να χτυπήσεις το κουδούνι όσο εγώ παρακολουθώ τι συμβαίνει.

Η κοπέλα είχε κλείσει αργά τα μάτια της, αφήνοντας το κορμί της έρμαιο της βαρύτητας. Βρισκόταν στο πάτωμα ξαπλωμένη με ανάλαφρο και χαλαρό το σώμα της. Ο άντρας σηκώθηκε γρήγορα και κάλεσε στο τηλέφωνο το ΕΚΑΒ για να ζητήσει να έρθει ένα ασθενοφόρο. Δεν ήταν μόνο αυτό, όμως, που συνέβαινε εκείνη την ώρα. Το παιδί, που μόλις είχε πάρει ένα γλυκό από τη μητέρα του, δεν μπορούσε να το καταπιεί αφού είχε κολλήσει στην αναπνευστική οδό του, επειδή χοροπηδούσε για να τραβήξει την προσοχή της μητέρας του πλησιάζοντας στην κούνια. Είχε απομακρυνθεί αρκετά, με αποτέλεσμα η μητέρα που έπαιζε με το κινητό της να μην το παρατηρήσει. Λίγο πιο δίπλα ο επιχειρηματίας μιλούσε ακόμα στο τηλέφωνο νευριασμένος και θυμωμένος, λέγοντας κουβέντες που θα μετάνιωνε το επόμενο λεπτό, αλλά πλέον δεν του απαντούσε κανείς από την άλλη πλευρά. Μόνο σιωπή και κλάματα από τους υπόλοιπους υπαλλήλους που είχαν δει τι είχε κάνει ο συνάδελφός τους στον εαυτό του.

- Μπαμπά, φοβάμαι. Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Ή έστω ας τον παγώσουμε. Δεν θέλω να δω τη συνέχεια. Είναι τρομακτικό!

- Παιδί μου, αυτή ήταν μια προσομοίωση για να σε εκπαιδεύσω να εργάζεσαι μαζί μου. Άλλωστε η μητέρα σου η Αιωνιότητα πέθανε και χρειάζομαι ένα βοηθό. Θα σταματήσω την προσομοίωση εδώ, αλλά να ξέρεις ότι ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω, ούτε σταματάει. Προχωράει μόνο μπροστά. Οι άνθρωποι επιλέγουν πώς θα δράσουν και ορίζουν τη συνέχεια της ιστορίας τους.

- Ναι, αλλά στο περιστατικό αυτό θα καταλάβαιναν την αξία του ενός λεπτού μόλις περνούσε και θα ήταν πολύ αργά. Τι θα κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις;

- Οι άνθρωποι, παιδί μου, αυτοί είναι που πρέπει να συνειδητοποιήσουν πόσο χρήσιμοι είμαστε και ότι δεν μπορούμε ούτε να σταματήσουμε να λειτουργούμε ούτε να γυρίσουμε πίσω. Αυτοί είναι που έχουν την ευθύνη των συμπεριφορών τους. Όταν δουν την αξία του ενός λεπτού στη ζωή τους, πώς αυτό περνάει και δημιουργεί στιγμές, ίσως συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να μας αξιοποιούν με σωστό και έξυπνο τρόπο. Να δημιουργούν ευτυχία, να αγαπούν, να ζουν την κάθε στιγμή με σεβασμό και ευγνωμοσύνη.